สวัสดีครับ เพื่อนๆ ในตอนที่ 1 ผมได้เล่าถึงเรื่องความประทับใจของคุณศรา สุธาสิทธิ์ ที่ได้ซื้อภาพ "รักลูกนะจ๊ะ" สำหรับบทความนี้ เป็นความประทับใจที่มีต่อคุณสิทธิชัย โตจิราการ ที่ในวันแรก 11 กุมภาพันธ์ 2554 ได้มาสอบถามผมเรื่องภาพวาดด้วยกาแฟ อย่างสนใจ คุณสิทธิชัย เดินดูทั้งหมด และมาจบที่ภาพสุดท้าย คือภาพ "อรุณเจ้าพระยา" และเดินมาหาผมบอกว่า ขอซื้อภาพนี้ ผมจึงขอให้มารับวันอาทิตย์ที่ 13 กุมภาพันธ์ 2554
"อรุณเจ้าพระยา"
เมื่อถึงวันอาทิตย์ คุณสิทธิชัย จึงมารับภาพ และผมได้ขอคุยส่วนตัวว่า ผมอยากให้ช่วยซื้อภาพอีก 2 ภาพ ผมอยากให้คนที่ซื้อภาพวาดด้วยกาแฟ ชุดแรก 3 ภาพ นั้นเป็นเจ้าของคนเดียวกัน จะถือว่าเป็นเกียรติกับผมอย่างยิ่งเลย ในใจผมเกรงใจคุณสิทธิชัยมาก แต่ก็มีความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ผมทำใจนิดหน่อยครับ ที่คุณสิทธิชัย คงจะไม่ตัดสินใจซื้อ แล้วคุณสิทธิชัย กับครอบครัวก็หายไปสักครู่
คุณสิทธิชัย บอกกับผมว่า ซื้อทั้ง 3 ภาพ ผมดีใจมากที่คุณสิทธิชัย ตัดสินใจเป็นเจ้าของทั้ง 3 ภาพ เพราะว่า 3 ภาพนี้เป็นเหมือนประวัติศาสตร์แรกของการวาดภาพด้วยกาแฟของผม ผมยอมรับเลยว่า คุณสิทธิชัย ทำ surprise ผมมากๆ ผมจึงถามกับคุณสิทธิชัยว่า ระหว่าง ผมลดราคาให้ กับผมมอบภาพให้เป็นที่ระลึก เลือกอย่างไหนดีครับ ผมจำได้ไม่ลืมที่คุณสิทธิชัย รีบตอบกลับแบบทันทีทันใดว่า "ผมเลือกรับภาพครับ"
อยากบอกตรงๆ นะครับว่า ผมดีใจมากที่ คุณสิทธิชัย เลือกที่จะรับภาพจากผมแทน มันอดปลื้มไม่ได้ ที่คนๆ หนึ่ง ไม่รู้จักกันมาก่อน ได้ซื้อภาพ 3 ภาพจากผลงานแรกในชีวิต ซึ่งต้องบอกเพื่อนๆ ที่อ่านบทความให้ทราบนะครับว่า การที่คนเราวาดภาพแรกๆ นั้น โดยเฉพาะภาพแรกในชีวิต ภาพก็จะไม่สมบูรณ์ มีจุดบกพร่องให้เห็นหลายจุด แต่คุณสิทธิชัย ก็ยังเลือกที่จะซื้อชุดนี้ แล้วยังขอรับภาพมากกว่าที่จะรับส่วนลด อย่างไม่ลังเลใจ ผมไม่คิดเลยว่า ผลงานการวาดภาพด้วยกาแฟ จะเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของผมอีกเรื่อง
"ตรึงตราภูกระดึง"
"รำพึงยี่เป็ง"
ผมจึงขอเลือกภาพ "ฉันคือเป็ด" ให้เพราะว่า ในบรรดาภาพทั้งหมด ผมคิดว่าตัวแทนของผมก็คือภาพนี้ เพราะผมมักคิดถึงเรื่องของเป็ดเสมอ อาจมีคนพูดมากมายว่า เป็ดทำได้หลายอย่าง แต่ไม่เก่งสักอย่าง ผมคงเป็นเป็ดจริงๆ ที่สำคัญ ภาพๆ นี้ ดูแล้วไม่เหมือนเป็ดที่บินไม่เก่ง เอาดีทางนี้ไม่ได้ แต่มันกลับดูสง่า ผ่าเผย จนผมอดที่จะภูมิใจแทนมันไม่ได้ จึงตั้งชื่อให้มันว่า "ฉันคือเป็ด"
"ฉันคือเป็ด"
ระหว่างที่พูดคุยกัน ผมอยากที่จะทำ surprise คุณสิทธิชัย ด้วยเช่นกัน จึงบอกคุณสิทธิชัยว่า อยากได้พู่กัน ที่ผมใช้วาดภาพ 3 ภาพแรกนี้ไหม คุณสิทธิชัยว่า อยากได้ ผมจึงหยิบให้ดู และมอบให้ มันเป็นพู่กันเก่าๆ ที่บ่งบอกถึงการใช้งานมาอย่างสมบุกสมบัน ทั้งๆ ที่ผมพึ่งวาดภาพได้เพียง 6 เดือน และพึ่งจะวาดภาพด้วยกาแฟได้เพียง 2 เดือนครึ่ง พู่กันอันนี้ยังเป็นพู่กันที่ทำให้ผมสามารถเจอเทคนิคการปัดพู่กัน จนวาดภาพ "หลับสบาย" ซึ่งเป็นภาพสิงโตนอนหลับ ได้อย่างที่ผมก็ไม่คิดว่าจะสามารถวาดออกมาได้
แล้วผมก็ขอถ่ายภาพร่วมกันกับคุณสิทธิชัย และครอบครัว เอาไว้หลายภาพเลยครับ ขอเอามาแบ่งปันเพื่อนๆ ด้วยกัน เป็นอีกความประทับใจที่ได้รับจากคุณสิทธิชัย และครอบครัว คุณสิทธิชัย ยังยินดีที่จะอนุญาต ให้เราได้ขอยืมภาพมาจัดแสดง หากต้องมีการจัดแสดงภาพอีกในอนาคตครับ
ผมจะพยายามขัดเกลา และฝึกฝนฝีมือการวาดภาพด้วยกาแฟ ให้มากขึ้นนะครับ รวมทั้งเทคนิคการรักษาภาพ ให้ไม่เป็นเชื้อราก็จะรีบศึกษา และก็หวังว่า ผลงานของผมจะสามารถทำให้ผู้ชมมีความสุข ที่ได้พบเห็น และผมก็ตั้งใจว่าจะนำเงินที่จำหน่ายภาพได้ ไปบริจาคต่อไปเรื่อยๆ ครับ
ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
คนทุพพลภาพมืออาชีพ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
คนทุพพลภาพมืออาชีพ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น