สวัสดีครับ วันนี้ผมได้มีโอกาสอีกครั้งในฐานะ "คนวาดภาพ" ที่มาเป็นครู ให้กับนักเรียนในเรือนจำกลาง ธัญญบุรี ในโครงการตามพระดำริของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา โครงการ "เปิดประตูสู่จินตนาการ" โดยมีภารกิจสอนนักเรียน น้องๆ ใช้กาแฟวาดภาพ ระหว่างเดินทาง คิดในใจว่า "ยอมรับเลยว่า งานศิลปะ ทำให้ผมได้ไปในที่ ที่เราไม่เคยไปมาก่อน" (ทำให้นึกถึงภาพยนตร์เรื่องโหมโรง ที่พ่อของตัวเอกได้เคยบอกลูกชายไว้) เมื่อผมมาถึง ก็มีขั้นตอนที่รัดกุมพอสมควรกว่าจะได้เข้าถึงบริเวณโครงการ และห้ามเอากล้องเข้านะครับ ต้องรอภาพจากทางเจ้าหน้าที่เท่านั้นครับ
เนื่องจากโครงการเริ่มตั้งแต่วันที่ 20 กันยายน 2554 แล้ว ผมมาเอาวันที่ 22 ตามคิวนัดหมาย ทำให้พอมีผลงานของนักเรียนในแต่ละกลุ่มบ้างอยู่แล้ว ซึ่งผมสังเกตุว่า มีฝีมือ ภาพสวย เลยครับ จึงทำให้ผมต้องปรับการสอน จากเดิมที่จะมาสอนพื้นฐาน เป็นไม่ต้องสอน แต่ไปเน้นด้านแนวคิดแทน ส่วนภาพก็ให้ทุกคนลงมือวาดได้เลย ซึ่งก็เป็นไปตามที่คิด ส่วนใหญ่วาดได้ดี บางคนสวยมากครับ จึงมีแนะนำไปเพิ่มเติมครับ




ภาพผมมีอยู่จำนวนมากพอสมควร แต่คัดมาให้ดูตามหลักเกณฑ์ของทางเรือนจำ คือ ห้ามเห็นหน้าโดยตรง ผมจึงพยายามคัดภาพเฉพาะที่เป็นมุมก้ม มุมข้าง หรือด้านหลังของนักเรียน เพื่อให้เป็นไปตามข้อกำหนดครับ
สำหรับการสอนในกลุ่มแรก ผมเรื่มจาก
- แนะนำตัว และตั้งโจทย์ให้ร่วมกันคิดเรื่อง ทำไมผมจึงใช้กาแฟมาวาดภาพ
- ให้ทุกคนเริ่มลงมือวาดภาพของตัวเอง
- ผมวาดภาพเป็นตัวอย่างระหว่างที่นักเรียนทุกคนก็วาดด้วย
- เฉลยคำตอบ ของคำถามต่างๆ ร่วมกัน
- พักเบรค
- ทุกคนออกมาอธิบายภาพวาดของตัวเอง
- เริ่มให้ทุกคนลงมือวาดภาที่นำกระดาษมาต่อเนื่องกัน โดยให้วาดเป็นเรื่องเดียวกัน เชื่่อมโยงกัน
- ตั้งชื่อภาพร่วมกัน
ส่วนตัวเห็นว่าทุกคนมีความตั้งใจมาก รู้สึกดีที่เห็นส่วนใหญ่มีความสุข อยู่กับปัจจุบัน มีบางคนบ้างที่ยังดูเครียดๆ แต่ก็เข้าใจครับ ทุกคนมีความกังวลใจอยู่แล้ว ต่างกันที่มาก น้อย เท่านั้นเองครับ
ว่าแต่ว่า พอผ่านช่วงเช้าแล้ว จะต้องกินข้าวกลางวันแล้ว เริ่มร้อนแล้วละสิ มันอบอ้าวมากเลยครับ แต่ผมยังเหลือการสอนช่วงบ่ายอีก ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง ตามต่อ ตอนที่ 2/2 นะครับ
ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
คนทุพพลภาพมืออาชีพ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
คนทุพพลภาพมืออาชีพ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น